Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, έχω δουλέψει ΣΠΟΡ FM…

Σιχαίνομαι το πρώτο ενικό πρόσωπο στα δημοσιογραφικά κείμενα.

Θεωρώ ελάχιστους άξιους να το χρησιμοποιούν και δεν κατατάσσω τον εαυτό μου σε αυτούς.

Όμως πρόκειται να μιλήσω για τον ΣΠΟΡ FM. Κι όταν μιλάς για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου είναι λίγο δύσκολο να μη σε συνεπάρουν οι διηγήσεις.

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Λένε για τους αθλητικούς συντάκτες ότι είναι τυχεροί που κάνουν αυτή τη δουλειά. Που έχουν μετατρέψει το χόμπι τους σε επάγγελμα. Που πληρώνονται για να ασχολούνται με κάτι που οι άλλοι ασχολούνται για ευχαρίστηση.

Κοίτα, δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχουν αρκετά επιχειρήματα/λόγοι/βιώματα δικά μου ή άλλων συναδέλφων του χώρου που μπορούν να αμφισβητήσουν τη συγκεκριμένη θεωρία. Εκείνο που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει είναι το ότι αν έχεις περάσει έστω από τον ΣΠΟΡ FM -πόσω μάλλον αν κλείνεις επταετία εκεί- είσαι πλούσιος. Από συναισθήματα. Όλων των ειδών…

Έχεις νιώσει χαρά. Για τον προβιβασμό σου από ακροατή του μεγαλύτερου αθλητικού σταθμού της χώρας σε μέλος της παρέας που ζήλευες όταν την άκουγες στο ραδιόφωνο. Για την πρώτη σου φορά στον αέρα, για το πρώτο σου κείμενο που ανέβηκε στο site, για την πρώτη σου μετάδοση (έστω κι αν ήταν στο γήπεδο του Φωστήρα). Για τα πρώτα σου λεφτά (όσο κι αν αυτά άργησαν να έρθουν).

Έχεις νιώσει αγάπη. Για ανθρώπους πρόθυμους να σε βοηθήσουν να εξελιχθείς επαγγελματικά. Για συναδέλφους που μοιραστήκατε δουλειά, ξενύχτια, άγχη και ανασφάλειες. Για φίλους που δεν θα φανταζόσουν ποτέ πόσο σημαντικοί θα αποδεικνύονταν στην πορεία.

Έχεις νιώσει ανακούφιση. Για τηλέφωνο που χτύπησε στο ξεκίνημά σου και ΔΕΝ ήταν για ένα από τα (ευεργετικά) ξεχέσματα του Σωτηρακόπουλου. Για ένα λάθος σου που δεν τιμωρήθηκε όσο σκληρά θα τιμωρούνταν σε άλλο «μαγαζί». Για ένα κείμενό σου που περιείχε την έκφραση «ήταν τόσο ανώφελο να βρεθεί MVP στο ματς, όσο προσπάθεια κουλού να αυνανιστεί» το οποίο παραδόξως δεν οδήγησε στην απόλυσή σου.

Έχει γελάσει μέχρι δακρύων με τον χαβαλέ και την καθημερινή καυλάντα. Έχεις παραγγείλει φαγιά με ρυθμούς που έκαναν τα delivery να τρακάρουν στην είσοδο. Έχεις πιεί θάλασσες ξύδια σε κοινές εξόδους που κανονίστηκαν με τους διπλανούς σου.

Μα έχεις πονέσει κιόλας… Έχεις περάσει δύσκολα. Όπως συμβαίνει σε όλα τα δημοσιογραφικά Μέσα, έχεις ντραπεί να πεις σε φίλους και συγγενείς τον μισθό που έπαιρνες στην αρχή. Και μετά έφτασες σε εποχή ακόμα και να μην παίρνεις καθόλου… Γιατί υπήρξε διάστημα -όχι ακριβώς αμελητέο- πριν την αλλαγή ιδιοκτησίας που ούτε αυτό ήταν δεδομένο. Που οι αντοχές σου δοκιμάστηκαν. Που αναγκάστηκες να κρυφτείς από τον διαχειριστή της πολυκατοικίας σου.

Έζησες όμως και δυσκολότερα απ’ αυτό. Είδες συναδέλφους και φίλους να φεύγουν, επειδή τα όρια τους τερματίστηκαν. Αντίκρισες βουρκωμένα μάτια κάθε φορά που χαιρετούσε μια Φλώρα, σφιγμένα βλέμματα στην τελευταία βάρδια μιας Σταυρούλας, σκοτεινιασμένες χειραψίες στο επαγγελματικό «αντίο» ενός Νίκου (που ευτυχώς ξανάρθε) κι ενός Χρήστου (που δυστυχώς δεν ξανάρθε).

Και η καρδιά σου σφίχτηκε ακόμα περισσότερο. Όταν ήσουν ένας από τους παλιούς και έπρεπε να αποχαιρετήσεις για πάντα τους δυο Αντώνηδες, τον Χαράλαμπο και τον Γιώργο. Ή ένας από τους πιο πρόσφατους και έπρεπε να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ τον Μιχάλη μας.

Θα πεις τώρα «τι θέλεις και θυμάσαι και τα άσχημα» σε μέρα γιορτής; Γιατί δεν στήνεις αυτί (όπως θα κάνουμε όλοι απόψε) για τη μεγάλη επιστροφή του «Fight Club» και του «Όποιος Αντέξει»; Θα το κάνω. Πριν απ’ αυτό όμως και χρησιμοποιώντας ξανά το απεχθές πρώτο ενικό, θα πω ότι έτσι πρέπει να γίνεται.

Όταν αγαπάς κάτι, οφείλεις να το αγαπάς και με τα καλά και τα άσχημα. Όσο κι αν οι ευχάριστες στιγμές είναι συντριπτικά περισσότερες, πρέπει να κρατάς και τις πικρές ζωντανές. Για να θυμάσαι εσύ -και να μαθαίνουν όλοι- πως ο ΣΠΟΡ FM είναι η πιο όμορφη επαγγελματική διαστροφή που θα μπορούσε να έχει ένας δημοσιογράφος.

Χρόνια μας πολλά…